Door: xynyx | Datum: 14-07-2009 | Laatst gewijzigd: 02-08-2009 | Werk, inkomen, economie
In de huidige financiële IJstijd met multizwendelaars (banken) en megafraudeurs (beleggers) zoekt men wanhopig naar lichtpuntjes, aangezien het besef bij het grote publiek langzaam begint door te sijpelen dat onze maatschappij terminaal ziek is. Sommige politici proberen nog met een strak gezicht te verkondigen dat lichte verbetering eraan zit te komen en hier en daar is er nog een schaamteloze financieel analist te vinden die nog een poging waagt tot optimisme, totdat de actualiteit hem weer netjes op zijn plek zet. Het is dan ook op het perverse af dat de magere winst van 45 miljoen – maar liefst 94%(!) lager dan het jaar daarvoor – die Philips onlangs wist te behalen, met gejuich begroet wordt door de financiële wereld als lichtpuntje in de donkere crisishel. Maar deze feesttaart had in plaats van kleurige kaarsjes een grote dampende drol erop zitten die zelfs de MSM niet kon negeren: de ‘winst’ is behaald omdat Eindhoven’s Gekste bezig is 500 miljoen euro aan besparingen door te voeren en volgend jaar zelfs 600 miljoen wil gaan snijden. En die besparingen zullen uiteraard hoofdzakelijk uit ontslagen bestaan, 9.000 banen om precies te zijn.
De meeste mensen kunnen amper de epische proporties van de pure oplichting bevatten die de banken over ons uitgestrooid hebben, maar de schok zal nog groter zijn wanneer ze tot de conclusie moeten komen dat de meeste corporaties zelf ook tot aan de nek in dit rottende systeem zitten. Niet alleen hebben zij een symbiotische relatie met de banken en worden ze nu meegezogen in de financiële maalstroom, ze bezitten zelf ook de immorele persoonlijkheid die banken tot dit soort misdaden drijft. Een bedrijf doet het tegenwoordig “goed” wanneer zij de aandeelhouderswaarde in een moeilijke markt intact weet te houden. Een bedrijf met een hoge aandeelhouderswaarde kan makkelijker geld lenen van de banken en is aantrekkelijker voor beleggers en eventuele overnamekandidaten. Aandeelhouderswaarde is voor een groot deel overgeleverd aan de onberekenbare psychologie van de aandelenbeurzen, maar de maatregelen die vanuit het bedrijf genomen worden om die aandeelhouderswaarde op peil te houden zijn meestal zeer concreet en met verregaande gevolgen voor het bedrijf. Bedrijfsonderdelen worden gestript en verkocht, fabrieken zonder pardon gesloten en personeel wordt massaal op straat gezet. Aan het eind is de aandeelhouderswaarde gered en kan de CEO een dikke vette bonus in de reet zak steken.
Dit soort maatregelen zijn slechts Pyrrusoverwinningen, aangezien een corporatie als Philips direct een consumentenmarkt bedient waarbij men zonder banen niet kan consumeren, wat uiteindelijk de omzet verder doet dalen. Maar ook dat deert dit soort corporaties niet omdat ze geen enkele loyaliteit meer voelen naar hun werknemers en consumenten. Vroeger kon een bedrijf op onmiddellijke represailles van het personeel rekenen wanneer massaal ontslag dreigde of arbeidsvoorwaarden slecht waren. En een bedrijf moest zich daar wel wat van aantrekken, omdat deze mensen vaak ook de klanten van het bedrijf waren en het bedrijf in hún directe invloedssfeer en community opereerde. Met de globale entiteiten die corporaties tegenwoordig zijn bestaat er geen verbintenis met of loyaliteit aan werknemers en consumenten meer. Corporaties hebben zich losgemaakt van communities, landen, culturen en zo ook van de waarden en normen waarmee ze in beginsel zijn groot gebracht. Men wenst geen rekenschap meer af te leggen op basis van wat moreel goed is voor de mensen of het milieu en alles wordt gereduceerd tot kille kosten/baten-berekeningen waarbij een leger juristen bepaalt hoe ver men kan gaan binnen de beperkingen van de wet. Individuen tellen niet en de consument maakt slechts deel uit van zorgvuldig geselecteerde target groups en homogene consumentenclusters die met doelgerichte marketing gebrainwashed moeten worden om te blijven consumeerderen.
Zaken als verantwoord ondernemen of een bedrijf op consciëntieuze wijze runnen met respect voor mens en haar omgeving doen het goed als p.r. stunt voor een bedrijf en het staat geil als slogan op het briefpapier. Sinds corporaties er achter gekomen zijn dat een bedrijfsimago de perceptie van de consument voor het product kan beïnvloeden, doet men er veel aan om dit cosmetisch op te poetsen. Maar in de supercompetitieve businesswereld kun je blijkbaar een bedrijf niet écht runnen op dergelijke principes. Het adagium “als wij het niet doen, doet de concurrent het” zorgt ervoor dat men toch telkens weer de grenzen van het betamelijk opzoekt en overschrijdt. En dus zullen kinderarbeid, kartelvorming, verborgen staatssteun, prijsafspraken, omkoping, chantage, bedrijfsspionage, buitensporige afvalproductie, vervuiling en verspilling van grondstoffen nog wel even voortduren.
Het is dan ook duidelijk dat na het definitieve failliet van het huidige bankwezen men beter meteen kan gaan dokteren aan het stiefbroertje van deze zieke industrie – de corporaties – voordat deze straks ook terminaal op het ziekenbed ligt.
Bron: www.zapruder.nl